عید قربان جلوه گاه تعبد و تسلیم ابراهیمیان حنیف است.فصل قرب یافتن مسلمانان به خداوند،در سایه ی عبودیت است.اگر ابراهیم خلیل در اجرای فرمان پروردگارش خنجر بر حنجر اسماعیل می نهد ،اگر اسماعیل ذبیح پدر را در اجرای امر خدایی تشویق و ترغیب میکند، اگر شیخ الانبیا در نهادن کارد بر حلقوم فرزندش لحظه ای تردد و توقف نمی کند؛ همه و همه نشانی از مسلمانی آن پدر و پسر و شاهد صداقت در عقیده و عشق و وفاداری در قلمرو بندگی است.
عید قربان مجرای فدا کردن عزیزترین در راه خدا است.
عید قربان مجرای فیض الهی و بهانه ی عنایت رحمانی به بندگان مطیع و مسلم است.
قربانی تو در این راه چیست؟
در راه خدا چه چیز فدا میکنی؟
با چه وسیله به در گاه پروردگارت تقرب میجویی؟
و کدام فدیه را به قربانگاه صدق عشق اخلاص و وفا می آوری؟
تو اگر بتوانی رضای خویش رافدای رضای حق کنی ،اگر بتوانی از خواسته دل در راه خواسته دین چشم بپوشی، اگر بتوانی از داشته ها و خواسته ها بگذری، آنگاه به مرز عبودیت و حوزه ی قربانگاه قدم نهاده ای.
بگذر از فرزند و مال و جان خویش
تا خلیل الله دورانت کنند
سر بنه در کف برو در کوی دوست
تا چو اسماعیل قربانت کنند
....و چنین است که ان که مالک نفس خویش شود و دیو هوا را به بند کشد، هم خویشتن از وسوسه ها و زیان های آن آسوده خاطر است هم جامعه از صدمه هوا پرستی های او مصون...
آری امروز عید است.ما بنده ی آنیم که در بند آنیم.حال که چنین است چرا در بند نفس و بند زر و سیم و بند خواسته ها و داشته ها؟! دل به خدا بدهیم و در بند عبودیت او باشیم تا از هر قید و بندی آزاد شویم.بندگی خدا امید بخش است و روز عید قربان می تواند برای ما اوج این ازادی برین باشد.
خجسته باد عید قربان عید صالحان و عید اهل طاعت و تسلیم.
